κρύφιος

-α, -ο (AM κρύφιος, -ον, θηλ. και κρυφία)

1. αυτός που δεν εκδηλώνεται ή δεν γίνεται φανερός σε άλλους, κρυφός, μυστικός, άδηλος, αφανέρωτος (α. «κρύφια ελπίδα» β. «αἱμυλίους τε λόγους κρύφιους τ' ὀαρισμούς», Ησίοδ.)

2. απόρρητος, απόκρυφος

μσν.-αρχ.

1. κρυμμένος («σηκὸν φυλάσσει κρύφιος οἰκουρῶν ὄφις», Σοφ.)

2. το ουδ. ως ουσ. τὸ κρύφιον

το μυστήριο («τὸ κρύφιον τοῡ θεοῡ», Διον. Αρεοπ.)

αρχ.

1. το αρσ. ως ουσ. ὁ κρύφιος

α) μυθώδης πολύτιμος λίθος

β) επιγρ. τίτλος βαθμούχου μυημένου στα μυστήρια τού Μίθρα

2. (το αρσ. ως κλητική προσφώνηση) κρύφιε

καλέ, αγαθέ άνθρωπε («έκκλίνας κάθισον ὧδε, κρύφιε», ΠΔ).

επίρρ...

κρυφίως και κρύφια (AM κρυφίως, Μ και κρύφια)

λαθραία, κρυφά, μυστικά.

[ΕΤΥΜΟΛ. < θ κρυφ- τού κρύπτω (πρβλ. κέ-κρυφ-α) + κατάλ. -ιος (πρβλ. πόντ-ιος, ποτάμ-ιος)].